Τον χειμώνα του 1902, μια γυναίκα ονόματι Mary Anderson ταξίδευε στη Νέα Υόρκη και διαπίστωσε ότι η κακοκαιρία έκανεοδήγησηπολύ αργή.Έβγαλε λοιπόν το σημειωματάριό της και σχεδίασε ένα σκίτσο: αυαλοκαθαριστήρα από καουτσούκστο εξωτερικό τουανεμοθώρακας, συνδεδεμένο με μοχλό μέσα στο αυτοκίνητο.
Η Άντερσον κατοχύρωσε την εφεύρεσή της την επόμενη χρονιά, αλλά λίγοι άνθρωποι είχαν αυτοκίνητα εκείνη την εποχή, οπότε η εφεύρεσή της δεν προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον.Μια δεκαετία αργότερα, όταν το Model T του Henry Ford έφερε τα αυτοκίνητα στην επικρατούσα τάση, το "Anderson's "καθαριστής τζαμιων” ξεχάστηκε.
Τότε ο Τζον Οϊσέι προσπάθησε ξανά.Ο Oishei βρήκε ένα τοπικά παραγόμενο χειροκίνητουαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτουπου ονομάζεται Rain Rubber.Τότε το παρμπρίζ χωριζόταν σε πάνω και κάτω μέρη και τολάστιχο βροχήςγλίστρησε κατά μήκος του κενού ανάμεσα στα δύο κομμάτια γυαλιού.Στη συνέχεια δημιούργησε μια εταιρεία για να το προωθήσει.
Ενώ η συσκευή απαιτούσε από τον οδηγό να χειρίζεται την κόλλα βροχής με το ένα χέρι και το τιμόνι με το άλλο - γρήγορα έγινε βασικός εξοπλισμός στα αμερικανικά αυτοκίνητα.Η εταιρεία του Oishei, που τελικά ονομάστηκε Trico, κυριάρχησε σύντομαλεπίδα υαλοκαθαριστήρααγορά.
Με τα χρόνια,υαλοκαθαριστήρεςέχουν επανεφευρεθεί ξανά και ξανά ως απάντηση στις αλλαγές στο σχεδιασμό του παρμπρίζ.Αλλά η βασική ιδέα εξακολουθεί να είναι αυτό που σκιαγράφησε ο Άντερσον σε ένα τραμ της Νέας Υόρκης το 1902.
Όπως το έθεσε μια πρώτη διαφήμιση για υαλοκαθαριστήρες: «Καθαρή έκδοσηπρολαμβάνει ατυχήματα και κάνειευκολότερη οδήγηση.»
Ώρα δημοσίευσης: Νοε-10-2023